Gefalle

"Είναι θλιβερό, αλλά είναι αλήθεια: η απιστία μπορεί να είναι αρετή"
Gunther Anders, "Wir Eichmannsoehne"

Ο πολιτισμός σας δεν θα καταστραφεί όπως οι Mayas η οι κάτοικοι των Νήσων του Πάσχα. Οχι, εσείς αν και απο παρόμοιους λόγους θα σβήνετε εργά και βασανιστικά, επι αιώνες, υπο την επήρρεια της Μεγάλης Τεχνικής.
Τυλίγονται κιόλας στα πόδια σας αδυσώπητες δυνάμεις και ανελέητες, που πηγάζουν απ' το στόμα σας αλλά αντί να υψώνονται, όλο κατεβαίνουν, μόνο κατεβαίνουν πρός τα υπόγεια όπου ακούγεται ο ίδιος θρήνος

... Με εκάθισεν εν σκοτινοίς, ως νεκρούς αιωνίους ...

Δε σας έλειψαν τα φοβερά γεγονότα, ούτε οι θύελλες μετριάστηκαν αλλά όλα σκόρπισαν σε μια ακατανόητη μάζα κρύβοντας την τερατωδία με τη μάσκα του κοινότοπου,σχόλια επι σχολίων που κρύβουν μόνο την ανικανότητα της πρόσληψης, τον θάνατο της αυθεντικής μαρτυρίας.
"Τα λόγια μου πέφτουν στο χώμα αλλά αυτό δεν είναι σπορά γιατί εκεί σαπίζουν" αλλά ευτυχώς για μένα, "εγώ δεν ανήκα ποτέ εδώ".Γι αυτό και μετά βίας θα τολμάτε να με κοιτάτε κατάματα.

Δηλητηριασμένοι Καιροί

JACK POT

Δεν θα ξέρεις τι έχεις!

Hell Combatand

"Αυτός που θέλει να βαδίσει στην Οδό του Αρνητικού, οφείλει να προσεγγίσει αυτό που είναι μέσω αυτού που δεν-είναι. Εκεί όπου άλλοι προσκολλώνται στην ιδέα του παραδείσου, αυτός ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις φλόγες της κόλασης και να τοποθετήσει τα εκρηκτικά στον ίδιο το θρόνο του Διαβόλου. Η ιδέα του άμεσου καλού είναι αφελής, στον πραγματικό κόσμο το κακό είναι το αρνητικό εκμαγείο του καλού και μόνο μέσω αυτού μπορεί να οριστεί."

(Το Εγχειρίδιο του Αρνητικού της Αίρεσης των Σιωπηλών)

Ορισμένες φορές οφείλει κανείς να απαντά ευθέως. Ερωτήθηκα απο την φίλη Αλκιμήδη (alkimede.blogspot.com) για την ονομασία που επιλέχθηκε γι αυτό εδώ το ημερολόγιο. Αυτό είναι μια ερώτηση ωφέλιμη κ γι άλλους οπότε ας την αντιμετωπίσουμε.
Η κατ αρχήν ιδέα προέρχεται απο την έκφραση "Enemy Combatands" (Εχθρικοί Μαχητές) με την οποία οι Αμερικανοί Conquistadores χαρακτηρίζουν συλλήβδην τους κρατούμενους στο κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ. Η ειρωνία της χρήσης είναι πιστεύω κ ελπίζω προφανής.
Τούτος εδώ είναι ένας τόπος κ προσωπικός κ απαιτητικός κ όχι χωρίς λόγο. Πρέπει οι προσωπικές αλήθειες να αποκρυπτογραφούνται με πνευματική συμμετοχή κ προσπάθεια. Αντίθετα δεν πρέπει ποτέ να δίνονται με την ευκολία η οποία διακρίνει την κοινωνία της ευκολίας κ της ευμάριας. Το πνεύμα δεν καταναλώνεται κ ο ατομικός πόνος, ο πόνος χωρίς μαρτυρία - αυτό που ορίζει τους Σιωπηλούς- αυτός δεν επιτρέπεται να γίνεται προιόν. Γι αυτό πρέπει να κρύβεται.

Το ότι ζούμε την εποχή της προφάνειας σημαίνει το ακριβώς αντίθετο απο αυτό που φαίνεται. Τα σημαντικά είναι τα πιο παραμελημένα κ γι αυτό πρέπει να ανασκάψει κανείς στα κατάβαθα του ψυχισμού. Αυτό απαιτεί όπως όλες οι πνευματικές προσπάθειες , τη χρήση του μύθου, της μεταφοράς κ της υπόμνησης, μια ορισμένη ατμόσφαιρα που πρέπει να ανακτηθεί γιατί είναι ξεχασμένη κ θαμμένη κάτω απο τόνους καταναλωτικών σκουπιδιών.
Θυμηθείτε την πιο γόνιμη περίοδο του 20ου αιώνα. Υπήρξε ο μεσοπόλεμος. Ο Εξπρεσιονισμός, ο Ντανταισμός, ο Υπερρεαλισμός δεν έχουν ανάλογο στην ιστορία της πρόκλησης. Καθώς όμως οι νόμοι του θεάματος επιβλήθηκαν σε κάθε πνευματική δραστηριότητα ακολουθώντας την κίνηση του εμπορεύματος, "το μέσο έγινε το μήνυμα" κ σαν συνέπεια το πραγματικό περιεχόμενο απαγορεύτηκε. Βρείτε μια τέχνη σήμερα που να είναι προκλητική -δηλαδή επικίνδυνη για το εμπόρευμα. Γι αυτό κ δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε πια τον πόνο μας, αυτό που μας κάνει ανθρώπους, στα χέρια της τέχνης όπως δεν μπορούμε να το εμπιστευτούμε στα "μέσα" όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένου κ τούτου εδώ.

Σήμερα, την εποχή που όλα φανερώθηκαν, είμαστε υποχρεωμένοι να κρύψουμε, να μιλήσουμε με αλληγορίες, να σπείρουμε την καχυποψία κ τη δυσπιστία απέναντι στον κυρίαρχο κόσμο, να ενσπείρουμε ανησυχίες κ να ταράξουμε τα όνειρα κ τον ύπνο των αφελών. Όποιος χρειάζεται μια εξήγηση γι αυτό ας έχει κατά νου ότι δεν υπάρχει ούτε μια εποχή στην ιστορία στην οποία η καταρράκωση του ανθρώπινου πνεύματος δεν είχε συνέπειες. Είναι ήδη απόγευμα κ το κέντρο της Αθήνας φλέγεται απο ότι ακούω. Περιμέντε όμως να δείτε πως τελειώνουν όλα αυτά κ σκεφτείτε καλά την επόμενη ερώτηση...

XIBALBA

"Two-day men they call them. For two days endure their seats, their cups, their hats. They are the unrestrained lewd ones of the day, the unrestrained lewd ones of the night, the rogues of the world. They twist their necks, they wink their eyes, they slaver at the mouth, at the rulers of the land, lord. Behold, when they come, there is no truth in the words of the foreigners to the land."

Chilam - Balam xxiv
(Mayan prophesies of the Jaguar Oracle Priest)

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον κόσμο, τον κόσμο των νεκρών. Εμείς είμαστε ο κόσμος των νεκρών. Οσο κ αν προσπαθήσει κανείς να μην ανήκει σε αυτόν, το βλέμμα του είναι αδύνατον να μη διασταυρωθεί με το θάνατο. Ο θάνατος βρίσκεται στα απαθή βλέμματα των περαστικών, στους νεκροζώντανους με το βλέμμα καρφωμένο κ καβλωμένο απο τις γυαλιστερές εικόνες του κινητού τους. Ο θάνατος παραμονεύει στις συζητήσεις για τα ομόλογα, τα σκάνδαλα κ τη διαφθορά.
Δε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να ακούσω τις λέξεις Αλήθεια, Ομορφιά. Σοφία, Πίστη, Γνώση ήταν κάποτε το σύνθημα των Γνωστικών τον 1ο κ 2ο αιώνα μΧ. Πράγμα που σημαίνει οτι αυτά τα λόγια ακούγονταν απο το στόμα του απλού λαού. Όταν μια εποχή πεθαίνει τα συμπτώματα της διάλυσης εμφανίζονται πριν απο όλα στη γλώσσα.
Πολλοί απο σας θα νομίσετε οτι αυτά είναι άσχετα με το περιεχόμενο των εικόνων που παρατίθενται εδώ. Πέφτετε πολύ έξω! Αυτό το σφάλμα θα στοιχίσει ζωές. Τίποτε δεν είναι πιο εσφαλμένο απο την ιδέα ότι ο εσωτερικός κόσμος των ανθρώπων είναι άσχετος με τα όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει. Αυτά που συμβαίνουν γύρω σας εξαρτώνται απόλυτα απο την κατάσταση του εσωτερικού μας κόσμου κ η κυριαρχία της ασχήμιας κ του θανάτου είναι η αυστηρή συνέπεια αυτού του γεγονότος. Κατά παράδοξο τρόπο, ο πόλεμος, η πείνα κ ο λοιμός είναι το σύμπτωμα της αρρώστιας που στους ανθρώπους ξεκινάει πάντα απο μέσα.

Kobayashi Maru

" Αυτά που έπρεπε να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί κι αυτοί που πρέπει να ξέρουν γνωρίζουν ήδη"
(Το Εγχειρίδιο του Αρνητικού της Αίρεσης των Σιωπηλών)

H εποχή μας παρουσιάζει αυτή τη μοναδικότητα, ότι εκείνοι που θα θελήσουν να της αντιταχθούν θα εμπλακούν αναπόφευκτα σε μια διαμάχη που δεν επιτρέπει καμία νίκη. Παράδοξα αυτό τους επιβάλλει να πολεμήσουν πιο λυσσασμένα απο ποτέ. Αλλά σε τι συνίσταται αυτή η μοναδικότητα; Κατά παράδοξο τρόπο δεν είναι παρά η πραγματωση της ουσίας του αινίγματος της ανθρώπινης υπόστασης. Διότι η ατομική ζωή ήταν πάντα περιχαρακωμένη απο το θάνατο. Αυτό υπογραμμίζει η φοβερή φράση "Ο Θάνατος είναι ο Δρόμος προς το Δέος" που ακούστηκε στην ταινία του Arronofski, "The Fountain".
Καθώς ο ορυμαγδός της δημοσιότητας ακύρωσε την αυθεντική μαρτυρία, οι πολεμιστές του μέλλοντος θα είναι υποχρεωμένοι στην απόλυτη σιωπή. Μέσα σε αυτήν θα ανακαλύψουν κ πάλι το πνεύμα της αυτοεκμηδένισης. Εφ όσον όλες οι ψευδαισθήσεις ξεκαθαρίζουν με τη σκέψη του ιδιου μας του θανάτου, η σιωπή θα απιτρέψει να αποξέσουν απο το πνεύμα τους τις μάταιες αναφορές. Το παράδοξο της βέβαιης ήττας παρέχει έτσι αυτό το πλεονέκτημα, τον θάνατο κάθε ωφελιμισμού. Η πίστη στον εαυτό είναι άχρηστη όταν η ήττα είναι βέβαιη, το ίδιο κ η πίστη στο κόμμα η στη σημαία. Απομένει η πίστη χωρίς αντικείμενο, εκεί όπου "η Μορφή είναι το Κενό κ το Κενό είναι η Μορφή".
Απο αυτή την άποψη, αξίζει να ζεί κανείς σύμφωνα με την παρακάτω φράση

"Εκείνη η στιγμή είναι αμέσως τώρα"
Yamamoto Tsunetomo, "Hagakure"

Le Premier Moteur

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΚΙΡΚΗ

Χρόνια τώρα με απασχολεί αυτό το δίλλημα. Αν οι Θεοί αποκάλυπταν στον Οδυσσέα τη μοίρα των συντρόφων του τι θα έκανε αυτός στο νησί της Κίρκης;
Θα τα έβαζε με την Κίρκη; Θα ξυπνούσε άραγε τους συντρόφους του με τις κλωτσιές για να τους παρασύρει σε ένα ακόμη ταξίδι στο οποίο θα χανόντουσαν όλοι εκτός απο αυτόν;
Η μήπως θα αποχωρούσε μια νύχτα στα κρυφά περπατώντας στα νύχια των ποδιών του αφήνοντας τους να κοιμούνται σαν ευτυχισμένα γουρούνια;
Ένας φίλος μου σαρκάζοντας με μου είπε σχετικά, "Ρε φίλε, το ξέρεις το τραγούδι του Νιόνιου που λέει τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά; Δεν κατάλαβες ότι η σοβαρότητα είναι παλιομοδίτικη; Σήμερα ζούμε ανάλαφρα, είμαστε στην εποχή της ελαφρότητας!"
Μην έχοντας τι άλλο να του πώ, του απάντησα κι εγώ "ναι, για φαντάσου όμως την ίδια στάση να την είχε η μητέρα σου; Φαντάσου να σε έπαιρνε κ να σε πέταγε απο δώ και απο κεί και με την ίδια ελαφρότητα να σε ξανάβρισκε;"
"Τι διάολο προσπαθείς να μου πείς;" με ρώτησε εκείνος εκνευρισμένος.
"Το μόνο που ήθελα να πώ είναι τούτο. Ένας πολιτισμός που έχει ξεχάσει τη σημασία της Μέριμνας και την σοβαρότητα των ζητημάτων που συνδέονται με αυτήν, είναι καταδικασμένος να καταστραφεί αργά η γρήγορα απο τις ανελέητες δυνάμεις της συμπαντικής εντροπίας."

L' E s p r i t E n r a g e

Ω ιερή αλητεία, ποιά ύβρις μας έφερε ως εδώ! Αν είχα φτερά θα γινόμουν ο μεγαλύτερος αλήτης, για να μπορώ να γεύομαι τον κόσμο χωρίς να τον κατέχω.
Αλλοίμονο, η άγνοια του πνεύματος έχει συνέπειες κατά πολύ ισχυρότερες απο την άγνοια του νόμου. Για αυτό κοιτούμε διαρκώς σαν τυφλοί, γοητευμένοι απο τα εφιαλτικά κόκκινα τοπία των ερήμων του Άρη, μην αναγνωρίζοντας στις ρίζες αυτής της νοσταλγίας τις αναμνήσεις απο το μέλλον της Γής.
Δόξα των Viking και των Pioneer, πίσω απο κάθε απαστράπτον Bot, πίσω απο κάθε moteur de recherche, κρύβεται ο μεγάλος κυνηγός, αυτός ο πρωταρχικός moteur de mort. Η αρπακτική ενόρμηση, η καταναλωτική βουλιμία, είναi ο θρίαμβος του ενστίκτου του θανάτου.

L a P o e s i e A r m e

"Kamikaze no,

Ise no Umi no,

O-Ishi Ya"

(Στους μεγάλους βράχους του θεικού ανέμου της θάλασσας του Ισε)
Αυτοκράτορας Jimmu, Απο τη συλλογή Nohon Shoki (720 μΧ)

Αφιερωμένο στον φονιά Τσό

Ήρθε λοιπόν η εποχή στην οποία το να γράφει κανείς δεν έγινε απλά μια δικαιολογία η μια υπεκφυγή απο τη δράση, η έστω μια υπόμνηση των πραγμάτων που θα άξιζε να πραγματοποιηθούν αν είχαμε το θάρρος. Πολύ χειρότερα, η γραφή έγινε ο μάρτυρας της πιο βαθιάς σιωπής. Αυτή η σιωπή συνοψίζεται σε μια πολύ σημαντική κ συνάμα αδιόρατη μετεξέλιξη. Πρόκειται για την εξάλειψη της μαρτυρίας της οποίας η σημασία αναδύθηκε στο παρελθόν μέσα απο σημαντικά έργα του μεταπολέμου που μίλησαν για την εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης - αρκεί να θυμηθούμε τον Paul Celan.
Αντίθετα, στις μέρες μας όλοι κ όλα εξαφανίζονται μέσα σε ένα πανδαιμόνιο θανάτου, θύτες κ θύματα βυθίζονται μέσα στην ίδια αιμάσσουσα μάζα όπως στις καθημερινές πλέον αναγγελίες βομβιστικών επιθέσεων . Μπρός σε αυτή την εξαπλούμενη κοινοτοπία του κακού, ο δολοφονικός αυτόχειρας Τσό μοιάζει σχεδόν με μια ποιητική πράξη εκεί που κάθε άλλη ποίηση έγινε αδύνατη. Το κύριο σύμπτωμα εδώ είναι η επιβολή της απόλυτης σιωπής. Θύτες κ θύματα σιωπούν για πάντα, έτσι που να φαίνεται αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Τίποτε δεν είναι πιο εκνευριστικό κ γελοίο απο τις απεγνωσμένες προσπάθειες των "διανοούμενων" που έγιναν δημοσιογράφοι να αποκόψουν κ να απομονώσουν τα "συγκεκριμένα περιστατικά" προσπαθώντας να μιλήσουν για εκείνο που δεν μιλιέται πια. Για τον βουβό πόνο που δεν έχει μάρτυρες. Διότι δικαιοσύνη αποδίδεται μόνον απο τον Άλλον όταν αυτός συναισθανθεί την ευθύνη να μαρτυρήσει για τον δικό μας πόνο, άρα όταν ο Άλλος αισθανθεί συνυπεύθυνος για ότι μας συμβαίνει. Αντίθετα η δημοσιογραφική θεώρηση της γλώσσας του θεάματος βυθίζεται στην απόλυτη κοινοτοπία μιλώντας για το "πρόβλημα" της διαταραγμένης ψυχής αποκρύπτωντας επιμελώς το αληθινό πρόβλημα μιας διαταραγμένης κοινωνικής σχέσης. Δεν τολμά κανείς να ρωτήσει τι είναι αυτό που διαταράσσει μια ψυχή; Είναι τα θύματα κ ο πολιτισμός τον οποίον υπερασπίζονται άμοιροι ευθύνης; Η μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει θύτες κ θύματα;
Η γλώσσα του θεάματος σήμερα είναι η πιο απλή απο όλες τις γλώσσες που επινοήθηκαν ποτέ κ τα επιχειρήματα της είναι τόσο παιδιάστικα ώστε δεν θα έπρεπε να δυσκολευόμαστε τόσο να καταλάβουμε τι θέλει να μας πεί. Η γλώσσα αυτή λέει απλά, " ο καθένας είναι μόνος του, ο καθένας μπορεί να πάει να κόψει το λαιμό του, ο καθένας ας πολεμήσει με όλους τους άλλους για την πάρτη του, όποιος παραπατήσει η δεν αντέξει η "διαταραχθεί" η ψυχή του θα του κόψουν το λαιμό όλοι οι άλλοι εκτός κ αν προλάβει να αρπάξει το πολυβόλο πρώτος!"
Ας μην απορήσουμε επομένως για το γεγονός ότι στο μέλλον θα δούμε την κατακόρυφη αύξηση μιας ατομικιστικής τρομοκρατίας χωρίς κανένα "υψηλό" η πολιτικό η άλλο κίνητρο. Διότι τέτοιου είδους κίνητρα εμφανίζονται ακόμη εκεί που κάποιας μορφής συλλογικότητα είναι ακόμη εφικτή. Εκεί όμως όπου ο Άλλος έχει γίνει ο απόλυτος Ξένος κ άρα, εν δυνάμει ο απόλυτος εχθρός το πραγματικό κίνητρο είναι η απόλυτη αδυναμία της μαρτυρίας. Πρόκειται για την αποθέωση της εμπερίας της αποξένωσης την οποία ο Harlan Ellison συνόψισε σε μια μοναδική κ ανεπανάληπτη φράση. "Θέλω να ουρλιάξω κ δεν έχω στόμα". Αυτή είναι κ η προαναγγελία θανάτου του τελευταίου πολιτισμού της ιστορίας, του λεγόμενου αστικού κόσμου.
Εν τω μεταξύ, ο δολοφόνος Τσό πήγε να αναπαυθεί στους μεγάλους βράχους που χαιδεύει ο θεικός άνεμος...

"Ας γινότανε να πέσουμε
σαν άνθη κερασιάς την Άνοιξη
τόσο αγνά κ ακτινοβολώντα"

(Χαικού που συνέθεσε 22χρονος Καμικάζε πριν
πέσει στις μάχες του Ειρηνικού το 1945)