L a P o e s i e A r m e

"Kamikaze no,

Ise no Umi no,

O-Ishi Ya"

(Στους μεγάλους βράχους του θεικού ανέμου της θάλασσας του Ισε)
Αυτοκράτορας Jimmu, Απο τη συλλογή Nohon Shoki (720 μΧ)

Αφιερωμένο στον φονιά Τσό

Ήρθε λοιπόν η εποχή στην οποία το να γράφει κανείς δεν έγινε απλά μια δικαιολογία η μια υπεκφυγή απο τη δράση, η έστω μια υπόμνηση των πραγμάτων που θα άξιζε να πραγματοποιηθούν αν είχαμε το θάρρος. Πολύ χειρότερα, η γραφή έγινε ο μάρτυρας της πιο βαθιάς σιωπής. Αυτή η σιωπή συνοψίζεται σε μια πολύ σημαντική κ συνάμα αδιόρατη μετεξέλιξη. Πρόκειται για την εξάλειψη της μαρτυρίας της οποίας η σημασία αναδύθηκε στο παρελθόν μέσα απο σημαντικά έργα του μεταπολέμου που μίλησαν για την εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης - αρκεί να θυμηθούμε τον Paul Celan.
Αντίθετα, στις μέρες μας όλοι κ όλα εξαφανίζονται μέσα σε ένα πανδαιμόνιο θανάτου, θύτες κ θύματα βυθίζονται μέσα στην ίδια αιμάσσουσα μάζα όπως στις καθημερινές πλέον αναγγελίες βομβιστικών επιθέσεων . Μπρός σε αυτή την εξαπλούμενη κοινοτοπία του κακού, ο δολοφονικός αυτόχειρας Τσό μοιάζει σχεδόν με μια ποιητική πράξη εκεί που κάθε άλλη ποίηση έγινε αδύνατη. Το κύριο σύμπτωμα εδώ είναι η επιβολή της απόλυτης σιωπής. Θύτες κ θύματα σιωπούν για πάντα, έτσι που να φαίνεται αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Τίποτε δεν είναι πιο εκνευριστικό κ γελοίο απο τις απεγνωσμένες προσπάθειες των "διανοούμενων" που έγιναν δημοσιογράφοι να αποκόψουν κ να απομονώσουν τα "συγκεκριμένα περιστατικά" προσπαθώντας να μιλήσουν για εκείνο που δεν μιλιέται πια. Για τον βουβό πόνο που δεν έχει μάρτυρες. Διότι δικαιοσύνη αποδίδεται μόνον απο τον Άλλον όταν αυτός συναισθανθεί την ευθύνη να μαρτυρήσει για τον δικό μας πόνο, άρα όταν ο Άλλος αισθανθεί συνυπεύθυνος για ότι μας συμβαίνει. Αντίθετα η δημοσιογραφική θεώρηση της γλώσσας του θεάματος βυθίζεται στην απόλυτη κοινοτοπία μιλώντας για το "πρόβλημα" της διαταραγμένης ψυχής αποκρύπτωντας επιμελώς το αληθινό πρόβλημα μιας διαταραγμένης κοινωνικής σχέσης. Δεν τολμά κανείς να ρωτήσει τι είναι αυτό που διαταράσσει μια ψυχή; Είναι τα θύματα κ ο πολιτισμός τον οποίον υπερασπίζονται άμοιροι ευθύνης; Η μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει θύτες κ θύματα;
Η γλώσσα του θεάματος σήμερα είναι η πιο απλή απο όλες τις γλώσσες που επινοήθηκαν ποτέ κ τα επιχειρήματα της είναι τόσο παιδιάστικα ώστε δεν θα έπρεπε να δυσκολευόμαστε τόσο να καταλάβουμε τι θέλει να μας πεί. Η γλώσσα αυτή λέει απλά, " ο καθένας είναι μόνος του, ο καθένας μπορεί να πάει να κόψει το λαιμό του, ο καθένας ας πολεμήσει με όλους τους άλλους για την πάρτη του, όποιος παραπατήσει η δεν αντέξει η "διαταραχθεί" η ψυχή του θα του κόψουν το λαιμό όλοι οι άλλοι εκτός κ αν προλάβει να αρπάξει το πολυβόλο πρώτος!"
Ας μην απορήσουμε επομένως για το γεγονός ότι στο μέλλον θα δούμε την κατακόρυφη αύξηση μιας ατομικιστικής τρομοκρατίας χωρίς κανένα "υψηλό" η πολιτικό η άλλο κίνητρο. Διότι τέτοιου είδους κίνητρα εμφανίζονται ακόμη εκεί που κάποιας μορφής συλλογικότητα είναι ακόμη εφικτή. Εκεί όμως όπου ο Άλλος έχει γίνει ο απόλυτος Ξένος κ άρα, εν δυνάμει ο απόλυτος εχθρός το πραγματικό κίνητρο είναι η απόλυτη αδυναμία της μαρτυρίας. Πρόκειται για την αποθέωση της εμπερίας της αποξένωσης την οποία ο Harlan Ellison συνόψισε σε μια μοναδική κ ανεπανάληπτη φράση. "Θέλω να ουρλιάξω κ δεν έχω στόμα". Αυτή είναι κ η προαναγγελία θανάτου του τελευταίου πολιτισμού της ιστορίας, του λεγόμενου αστικού κόσμου.
Εν τω μεταξύ, ο δολοφόνος Τσό πήγε να αναπαυθεί στους μεγάλους βράχους που χαιδεύει ο θεικός άνεμος...

"Ας γινότανε να πέσουμε
σαν άνθη κερασιάς την Άνοιξη
τόσο αγνά κ ακτινοβολώντα"

(Χαικού που συνέθεσε 22χρονος Καμικάζε πριν
πέσει στις μάχες του Ειρηνικού το 1945)