Zyklon - B *
(Στοιχείωση βαρέος όπλου)
Υπάρχουν δύο τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Ο πρώτος είναι με ένα ρόπαλο, ο δεύτερος με το ύπουλο πλήγμα μιας καρφίτσας κάθε μέρα χωρίς διακοπή.
Κάποτε, μια φίλη που είχε επιστρέψει απο ένα ταξίδι απο τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, περιέγραψε με ακρίβεια ένα απο τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του κόσμου - κρεματόριο. Παρατηρώντας με επιμονή τα πρόσωπα πολλών ανθρώπων κ ιδιαίτερα εκείνων που ήταν επιφορτισμένοι με κάποιου είδους εξυπηρέτηση του "κοινού", συνειδητοποίησε πως το πιο παράξενο - κ ίσως το πιο αποτρόπαιο χαρακτηριστικό τους ήταν εκείνο της 'Νέκρωσης', της πλήρους δηλαδή απουσίας οποιασδήποτε έκφρασης συγκίνησης, είτε θετικής είτε αρνητικής.
Το χαρακτηριστικό αυτό δεν αφορούσε μόνο τους πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ καθώς το ίδιο μπορεί να συναντήσει κανείς σε βετεράνους διαφόρων πολέμων που αναγκάστηκαν να υποστούν κάποια μορφή υπέρμετρης φρίκης σε περισσότερες η λιγότερες δόσεις ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Το ίδιο επίσης μπορεί να βρείτε σε παλαιούς τροφίμους διαφόρων "ευαγών" ιδρυμάτων, φυλακών κ ψυχιατρείων όπου η προσωπικότητα συντρίβεται κ το μόνο που απομένει είναι η μηχανική εκτέλεση διαφόρων καθηκόντων. Απο ένα σημείο κ έπειτα ακόμη κ οι απλές κινήσεις επιβίωσης εκτελούνται με την ίδια αδιαφορία που θα ταίριαζε στην εκτέλεση των εντολών ενός προγράμματος.
Αυτή η υπερβολική ίσως μορφή άμυνας είναι η μόνη που απομένει πριν την παράδοση στον βιολογικό θάνατο κ είναι συνάμα η ίδια που καλλιεργήθηκε απο τη μοναδική ιστορική εμπειρία των κρατουμένων του Dachau. Ταυτόχρονα, η Νέκρωση επανέρχεται μέσα στην ιστορία κάθε που η απελπισία εγγίζει το επικίνδυνο κατώφλι της μαζικοποίησης της μπροστά σε κάποιο εμπόδιο που εμφανίζεται αμετακίνητο. Οι διαχειριστές των μαζών γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιό βαθμό μια τέτοια ταύτιση του κόσμου των ζωντανών με τον κόσμο των νεκρών αποτελεί το πιο χρήσιμο εργαλείο για την δημιουργία πειθήνιων κ έυκολων στο χειρισμό ανθρώπων. Όταν κάποιος πειστεί ότι δεν υπάρχει διαφυγή στο τέλος παραδίδεται στη μοίρα του.
Κατά παράδοξο τρόπο, αυτό υπενθυμίζει την ανάλογη σειρά σταδίων που η ψυχολογία έχει εντοπίσει στα διάφορα στάδια αποδοχής του θανάτου απο άτομα που έπασχαν απο κάποια ανίατη νόσο. Στην περίπτωση ολόκληρων κοινωνιών, η εφαρμογή μέτρων απελπισίας συνηχεί παράξενα με την ιδέα ενός μαζικού προγράμματος ευθανασίας στο βαθμό που κατ' αρχήν διαχέει παντού την ιδέα της απελπισίας.
(*) http://el.wikipedia.org/wiki/Zyklon_B
Κάποτε, μια φίλη που είχε επιστρέψει απο ένα ταξίδι απο τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, περιέγραψε με ακρίβεια ένα απο τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του κόσμου - κρεματόριο. Παρατηρώντας με επιμονή τα πρόσωπα πολλών ανθρώπων κ ιδιαίτερα εκείνων που ήταν επιφορτισμένοι με κάποιου είδους εξυπηρέτηση του "κοινού", συνειδητοποίησε πως το πιο παράξενο - κ ίσως το πιο αποτρόπαιο χαρακτηριστικό τους ήταν εκείνο της 'Νέκρωσης', της πλήρους δηλαδή απουσίας οποιασδήποτε έκφρασης συγκίνησης, είτε θετικής είτε αρνητικής.
Το χαρακτηριστικό αυτό δεν αφορούσε μόνο τους πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ καθώς το ίδιο μπορεί να συναντήσει κανείς σε βετεράνους διαφόρων πολέμων που αναγκάστηκαν να υποστούν κάποια μορφή υπέρμετρης φρίκης σε περισσότερες η λιγότερες δόσεις ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Το ίδιο επίσης μπορεί να βρείτε σε παλαιούς τροφίμους διαφόρων "ευαγών" ιδρυμάτων, φυλακών κ ψυχιατρείων όπου η προσωπικότητα συντρίβεται κ το μόνο που απομένει είναι η μηχανική εκτέλεση διαφόρων καθηκόντων. Απο ένα σημείο κ έπειτα ακόμη κ οι απλές κινήσεις επιβίωσης εκτελούνται με την ίδια αδιαφορία που θα ταίριαζε στην εκτέλεση των εντολών ενός προγράμματος.
Αυτή η υπερβολική ίσως μορφή άμυνας είναι η μόνη που απομένει πριν την παράδοση στον βιολογικό θάνατο κ είναι συνάμα η ίδια που καλλιεργήθηκε απο τη μοναδική ιστορική εμπειρία των κρατουμένων του Dachau. Ταυτόχρονα, η Νέκρωση επανέρχεται μέσα στην ιστορία κάθε που η απελπισία εγγίζει το επικίνδυνο κατώφλι της μαζικοποίησης της μπροστά σε κάποιο εμπόδιο που εμφανίζεται αμετακίνητο. Οι διαχειριστές των μαζών γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιό βαθμό μια τέτοια ταύτιση του κόσμου των ζωντανών με τον κόσμο των νεκρών αποτελεί το πιο χρήσιμο εργαλείο για την δημιουργία πειθήνιων κ έυκολων στο χειρισμό ανθρώπων. Όταν κάποιος πειστεί ότι δεν υπάρχει διαφυγή στο τέλος παραδίδεται στη μοίρα του.
Κατά παράδοξο τρόπο, αυτό υπενθυμίζει την ανάλογη σειρά σταδίων που η ψυχολογία έχει εντοπίσει στα διάφορα στάδια αποδοχής του θανάτου απο άτομα που έπασχαν απο κάποια ανίατη νόσο. Στην περίπτωση ολόκληρων κοινωνιών, η εφαρμογή μέτρων απελπισίας συνηχεί παράξενα με την ιδέα ενός μαζικού προγράμματος ευθανασίας στο βαθμό που κατ' αρχήν διαχέει παντού την ιδέα της απελπισίας.
(*) http://el.wikipedia.org/wiki/Zyklon_B
